W dniach 14-16 marca br. w ciężkowickim Domu Rekolekcyjnym odbyły się wielkopostne rekolekcje dla członków Akcji Katolickiej Diecezji Tarnowskiej. Miejsce i czas rekolekcji (koniec tygodnia, poprzedzającego Wielki Tydzień), niezmienne od wielu lat, sprzyjają atmosferze modlitwy i wnikliwej refleksji przygotowującej na spotkanie z Jezusem Zmartwychwstałym. Ponad stuletni budynek, malowniczo położony nieopodal Skamieniałego Miasta - rezerwatu przyrody nieożywionej, funkcjonuje jako dom rekolekcyjny od 60 lat. W tym roku pomieścił ponad 100-osobowe grono tych, którzy chcą być uczniami Chrystusa. Codzienne uczestnictwo we Mszy Sw., udział w nabożeństwach, wysłuchanie wielu konferencji i katechez Asystenta kościelnego DIAK Ks. dr hab. Ireneusz Stolarczyka pozwoliło na głębokie, pełne zamyśleń przygotowanie do przeżycia najważniejszego momentu w historii ludzkości- Wielkiej Nocy..
Przypomnijmy kilka myśli z konferencji wygłoszonych przez Ks. dr Stolarczyka, aby ponownie wywołały poruszenie u tych, którzy ich słuchali, a tym, którzy nie mieli okazji – przybliżyły klimat spotkań.
We wprowadzeniu Ks. Asystent sugestywnie przywołał scenę z góry Tabor. Uczniowie trwali przy Chrystusie i zobaczyli całą Jego głębię. Byli blisko i zobaczyli... My też po to spotkaliśmy się w miejscu odosobnionym, by odrywając się od codzienności, stanąć podczas rekolekcji przy Mistrzu i...zobaczyć więcej. Zastanowić się, jak żyć, by wśród wielu dóbr nie pominąć najważniejszego, tej „najlepszej cząstki”, jaką obrała Maria;
 i jak poniekąd obumrzeć - stracić, pozostawić to co złe, zrezygnować 
z niewłaściwego. 
Temat obecnego roku liturgicznego, stanowiący również kanwę refleksji rekolekcyjnych „Bądźmy uczniami Chrystusa” narzuca przyjęcie konwencji szkoły. Taka paralela wynika z interpretacji Pisma Św. Chrystus mówi: „Jeśli kto chce pójść za mną...” Otóż biblijne „pójście za kimś” to zapisanie się do jakiejś szkoły. 

Motywy spotkań z Chrystusem.
Kim byli uczniowie Chrystusa i jakie motywy nimi kierowały? Zastanowienie się nad tym pozwoli odpowiedzieć na pytanie, dlaczego i my przychodzimy do Chrystusa.
Ks. Rekolekcjonista podzielił tych, którzy spotykali się z Chrystusem na kilka grup:
- ci, których ciało było chore, odczuwali brzemię słabości cielesnej i oczekiwali uzdrowienia (Ew. św. Marka)
- „niepełnosprawni” na duchu, pragnący nawrócenia ( ułomnością daleko większą od niesprawności fizycznej paralityka jest chory duch - Ew. św. Mateusza)
- pragnący potwierdzenia swojej wersji bycia doskonałym ( Ew. św Łukasza o młodzieńcu); ludzie, dla których Jezus jest wyrzutem sumienia i dlatego odchodzą zasmuceni
- faryzeusze - przewrotni i nieszczerzy, wystawiający Jezusa na próbę, pragnący Jezusa odrzucić i skazać, szukający słów na potwierdzenie swoich zamiarów.
- uczniowie Jezusa, dla których jedynym motywem było Jego Słowo , którzy bezgranicznie Mu zaufali - jak Piotr zarzucający na słowo Jezusa ponownie sieć.
Jakie są nasze motywy? 
Budowanie domu to w Biblii obraz historii życia. Budowanie na skale to wielka mądrość wykorzystania daru Boga – czasu. Przychodzimy do Jezusa, w przekonaniu, że On ma słowa życia wiecznego, swoisty „przepis” budowania na skale.

Los Słowa Bożego w naszym życiu.
Nauczyciel mówi, my – uczniowie słuchamy, ale często się wymykamy słowu Boga, jak w pradziejach opisanych w Księdze Rodzaju. Bywa, że Jego słowo jest odrzucone, gdyż człowiek sam chce być kreatorem. Utożsamia szczęście z możliwością samostanowienia o sobie, uniezależnienia się.
Poczucie samowystarczalności koliduje z pokorą wobec Boga przez:
- osobiste powodzenie, dobrobyt
- powodzenie życiowe grzeszników; grzechy dopuszczane przemieniające się w nasz sukces
- etyka większości 
- przecenienie techniki – nadmierna fascynacja możliwościami człowieka prowadzi do wniosku, że Bóg to historia.
Słowo Boże zostało wzorcowo podjęte przez: Maryję (Jej „fiat” jest jednoznacznym otwarciem się na Boga, z odwagą stawiania pytań rozumu – wierze), Józefa (uczącego nas akceptacji Słowa w sposób absolutny), Jana Pawła II (Jego umieranie było niespisaną encykliką wiary), Piotra we wspomnianej już scenie po nieudanym połowie (Panie, na TWOJE słowo...ponownie zarzucę sieć).
Być uczniem Chrystusa to budować swoje życie na Jego słowie, co łączy się niekiedy ze zdruzgotaniem.. Boże słowo może oznaczać dla nas trud. I tu pojawia się pytanie o sens cierpienia. Ale dlaczego ma być inaczej, jeśli i Jezus to przeżył? Przypomnijmy sobie Jego modlitwę w Ogrodzie Oliwnym - ”Jeśli wola Twoja...”. W kontekście Męki Chrystusa trud to okazanie Bogu wierności.
Bóg nas czasem podpytuje, testuje w sytuacjach ekstremalnych, dających możliwość okazania autentyzmu i spójności życia i wiary. Gdy Boże słowo wywołuje w nas ból istnienia, oznacza korektę i wyrzeczenie - mamy okazję poznać siebie. W różnych krzyżach okazuje się, co jest w nas najsłabsze - bo Słowo Boże ma moc obnażania naszych słabości. Jest to zbawienne dla pracy nad sobą.
Słowo Boże zsyła trudne chwile, ale gdy akceptujemy Jego bezgraniczną miłość, to z ufnością je przyjmujemy w przekonaniu, że Bóg wie, czego nam potrzeba.

Popatrzmy na Chrystusa
Jaki jest nasz Nauczyciel?
- Chodząc po ziemi palestyńskiej miał wiele aktywności, by dotrzeć do swoich uczniów. Ta uporczywa i jakże piękna wędrówka ku człowiekowi trwa do dzisiaj - w Tabernakulum jest zawsze dyspozycyjny, nie pozostawia uczniów w osamotnieniu. Imieniem Boga jest to, że Jest.
- Szanuje naszą wolność , ukryty pod postacią chleba – nie zniewala nas. Obdarzając nas wolnością wyboru, tym bardziej ceni opowiedzenie się za Nim i hojnie nas wynagradza.
-W relacjach z człowiekiem odwołuje się do najbliższych więzów pokrewieństwa: „kto pełni wolę Ojca mojego, ten Mi jest bratem, siostrą i matką”.
- Jest nauczycielem wielkiej cierpliwości.
- Zna smak krzyża, Słowo w czyn zamienił, Miłość w mowę Krzyża. Nauczyciel podpowiedział, co zrobić z cierpieniem, krzyżem – zamienić na owoce zbawienia.

Szkoła Jezusa
Słowa Jezusa: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje” są czynnym zaproszeniem do jego szkoły.
Każda szkoła wyposaża nas w wiedzę przy udziale włożonego przez nas wysiłku, co potwierdza odpowiednim świadectwem. Wiedza, którą daje Jezus to nie tylko ubogacający nasze myślenie zasób informacji. Nauka Jezusa to coś w rodzaju ziarnka, które pozostaje i zaczyna nas w żyć; zakorzenia się i zmienia wszystko w naszym życiu.
Naszym świadectwem szkoły Jezusowej jest to, co zmienia nas od wewnątrz; to nasze wzrastanie. Być uczniem Jezusa to nie zamknąć się w sobie, lecz promieniować na zewnątrz.
„Wy jesteście ,wy jesteście światłem świata (...) Tak niech świeci wasze światło...” – to charyzmat naszego stowarzyszenia. Mamy dzielić się swoim wnętrzem przemienionym dzięki słowom Jezusa. Aby piękny zaczyn, który zmienił i zmienia nas, przemieniał także innych.

Uwieńczeniem rekolekcji było przeżycie Niedzieli Palmowej w kościele pw. Św. Wojciecha, patrona polskiej Akcji Katolickiej w pobliskiej Staszkówce. Prezentujemy zdjęcia z tych wydarzeń.
Dziękujemy naszemu opiekunowi Ks. dr hab. Ireneuszowi Stolarczykowi za podjęty przez Niego trud przemiany naszych serc i sumień, za ubogacające nasze wnętrza katechezy.
Oby światło Bożego Słowa , które Ksiądz Asystent przepowiada, prowadziło nas przez życie do wieczności!
Dziękujemy wszystkim, których praca i wysiłek przyczyniły się do pięknego przeżywania tego świętego czasu: Ks. Dyrektorowi, Siostrom i Personelowi Dom Rekolekcyjnego w Ciężkowicach, Proboszczowi par. Św. Wojciecha w Staszkówce - Ks. Adamowi Chmielowi , Parafialnemu Oddziałowi AK z panią Prezes Leokadią Pasterską na czele.
Bóg zapłać i – jeśli tylko Pan Bóg pozwoli – do zobaczenia za rok!

Bożena Kwitowska

Foto: Pani Halina Małozięć - Dębica i Pan Józef Trytek - Radłów