Dekanalne spotkanie opłatkowe Akcji Katolickiej dekanatu Nowy Sącz - Wschód w Królowej Górnej, 11 stycznia 2014 roku.

Opłatek – bardzo cienki biały płatek chlebowy, przaśny, którym dzielą się chrześcijanie, jest symbolem pojednania i przebaczenia, a także znakiem przyjaźni. Dzielenie się nim wyraża chęć bycia razem i w tym duchu od kilku lat odbywają się coroczne spotkania opłatkowe parafialnych oddziałów AK w dekanacie Nowy Sącz – Wschód, gościnnie w jednej z parafii dekanatu. W tym roku spotkanie zorganizował oddział AK parafii pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Królowej Górnej pod przewodnictwem Prezes POAK - Pani Marii Wacławiak
Spotkanie rozpoczęło się Eucharystią w nowym parafialnym kościele pod wezwaniem Opatrzności Bożej, pod budowę którego kamień węgielny poświęcił bł. Jan Paweł II w 1997 r. w Krakowie, a w ścianę budującej się świątyni wmurował ówczesny biskup tarnowski Wiktor Skworc. Poświęcenia nowo wybudowanego kościoła dokonał bp Andrzej Jeż.
Ofiarę Mszy św. sprawowali: Asystent dekanalny AK ks. Henryk Madziar i Asystent parafialny ks. Józef Nowak – proboszcz parafii Narodzenia NMP w Królowej Górnej, który wygłosił homilię. Kaznodzieja rozważał czytania mszalne z przesłaniem dla zgromadzonych w myślach przewodnich:
1. „Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe. Wtedy Mu ustąpił.” - Uczniowie Jana są zdumieni i zawiedzeni tym, że ich mistrz tak łatwo oddaje przywództwo Jezusowi, którego właśnie ochrzcił, a którego jeszcze nikt nie zna. Wszystko wyjaśniają jednak słowa -Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie- usłyszane od samego Boga. Trzeba, aby nauczyciel umiał ustąpić uczniowi, którego przygotowywał do pewnej misji. Aby po wypełnieniu swojej misji, pozwolić następcy wypełnić jego misję. I nie czuć zawodu ani rozgoryczenia, ale,przeciwnie – radować się z jego sukcesów.
2. Nie można chełpić się swoimi zaletami, osiągnięciami, sukcesami, bo nie mamy niczego, czego byśmy od samego Boga nie otrzymali. Dary te zostały nam powierzone w celu realizacji powołania. Powołania do misji znanej samemu Bogu. Zostały nam dane, abyśmy poprzez nie nieśli innym samego Boga.
Druga część to spotkanie wokół stołu - na wzór wigilijnego. Był opłatek i życzenia ogólne, skierowane do wszystkich przez księży i prezesów poszczególnych oddziałów AK, w tym także Prezesa DIAK – Pani Bożeny Kwitowskiej, wypowiedzianych wierszem ks. Jana Twardowskiego oraz wzajemne - indywidualne. Staropolskim obyczajem przyszedł czas na gościnę „czym chata bogata”, a bogata bardzo w życzliwość, serdeczność i trud włożony w przygotowanie pysznych potraw ubogaconych miejscowym runem leśnym i domowymi wyrobami. Wszyscy syci i zadowoleni z pełnym zaangażowaniem śpiewali kolędy, szczególnie pięknie wyśpiewane zostały lokalne pastorałki.
Były też „Polaków rozmowy” dotyczące historii lokalnej społeczności, jako, że jest bardzo bogata i ciekawa. Królowa Górna znana niegdyś po nazwą Królowa Ruska, a jeszcze wcześniej – Królowa Wołoska, historią sięga połowy XIV w. W 1524 roku ludność pochodzenia polskiego opuściła te tereny i od tego czasu zaludniano ją Wołochami, zwanymi później Łemkami, także Rusinami o przywilejach pasterskich, jakie otrzymywały osoby przybywające do nowej osady. W 1947 r w czasie Akcji Wisła nastąpiło wysiedlenie ludności łemkowskiej na Ziemie Odzyskane, a na tym terenie zaczęła się osiedlać ludność polska z niedaleko położonych miejscowości. Nazwę wsi z Królowa Ruska na Królowa Górna zmieniono dopiero w 1967 roku. Dzisiejsza parafia Królowa Górna to niegdyś teren aż trzech wyznań: greckokatolickie i prawosławne w Królowej Ruskiej oraz rzymskokatolickie w Królowej Polskiej. Przez wiele stuleci żyli obok siebie wyznawcy różnych religii w poszanowaniu cudzych i swoich zasad. Niezwykle cenne były okruchy pamięci tzw „świadków historii” - dzieci i wnuków, którzy w swoich wypowiedziach podkreślali bardzo dobre wspólne bytowanie tych społeczności, życzliwe i uczynne. Polacy bardzo przeżywali przesiedlenie Łemków, obecnie z wielką życzliwością goszczą ich potomków, którzy z ciekawości odwiedzają strony swoich dziadków i ojców.

Maria Szczepankiewicz