Pielgrzymka Akcji Katolickiej Diecezji Tarnowskiej na Kresy.

W dniach 4- 6 lipca 2009 r. Akcja Katolicka Diecezji Tarnowskiej pielgrzymowała na Kresy. Mimo niedogodności związanych z bardzo długim oczekiwaniem na granicy (8 godzin na przejściu Medyka- Szeginie!) udało nam się zrealizować większość punktów zaplanowanego programu. Pierwszym była wizyta w parafii, w której pracował Ks. Arcybiskup Jerzy Ablewicz.
Po przekroczeniu granicy zatrzymaliśmy się przy neogotyckim kościele w  Trzcieńcu . Kilka dni wcześniej, 29 czerwca w uroczystość św. Piotra i Pawła w tutejszej Parafii św. Józefa odbyło się poświęcenie groty NMP Bolesnej i tablic upamiętniających mord Polaków- parafian z Lackiej Woli i Trzcieńca. „Pamiętamy i nie zapominamy o was” - taka inskrypcja rozpoczyna listę sześćdziesięciu parafian rozstrzelanych 25 czerwca 1941 roku. O tragicznym losie parafian i bolesnej historii Parafii opowiadał nam trzcieniecki proboszcz - pochodzący z naszej diecezji ks. Andrzej Draws. Więcej informacji i historia Parafii:

http://www.lackawola.homepage.t-online.de/40968.html

Po przyjeździe do Lwowa udaliśmy się na Wzgórza Wuleckie – miejsce kaźni polskich Profesorów w dniu 4 lipca 1941r.  
Z powodu opóźnień na granicy, nie zdążyliśmy na dopołudniowe uroczystości przygotowane przez Konsulat RP we Lwowie, 
a wypadające dokładnie w 68 rocznicę tragicznych wydarzeń. Po odmówieniu modlitwy, zapaliliśmy znicze i - obok wieńca 
od konsula, złożyli wiązankę biało-czerwonych kwiatów.

http://www.lwow.com.pl/albert/albert-pl.html

            Zakwaterowawszy się w hotelu, czasy socjalistycznej świetności mającym już dawno za sobą, pojechaliśmy do Opery Lwowskiej-  przybytku sztuki, o którym 4 października 1900 r. w czasie uroczystego otwarcie teatru, w obecności gości honorowych – Henryka Sienkiewicza, Ignacego Paderewskiego, Henryka Siemiradzkiego, powiedziano: "wznieśliśmy twierdzę, która ma być po wieczne czasy nie tylko świadkiem wymownym naszej miłości i szacunku dla sztuki, ale także jednym z ognisk polskiej oświaty". W innych przemówieniach, wygłoszonych na ceremonii inauguracji, znalazły się podobne akcenty. Architekt Zygmunt Gogolewski - projektant gmachu, który osobiście kierował budową Teatru Wielkiego, nawoływał, "aby ten budynek poświęcony sztuce narodowej był rzeczywiście przybytkiem sztuki w najszlachetniejszym znaczeniu, aby w nim długie lata i wieki rozbrzmiewała polska mowa i pieśń serdeczna oraz uczucie narodowe”…Nam nie dane było usłyszeć ze sceny polskiej mowy; zaprezentowano nam bowiem ukraińską operę plebejską… A prezydent miasta Godzimir Małachowski zapewniał ponad sto lat temu, iż "w tym gmachu i z niego brzmieć będzie zawsze nasza droga mowa ojczysta na pożytek miasta, narodu i wiekopomną sławę polskiego imienia".

Barwny opis Opery: http://www.lwow.home.pl/teatrwielki.html

            Po spektaklu wyruszyliśmy Wałami Hetmańskimi na nostalgiczny spacer po Lwowie, na trasie którego nie mogło zabraknąć pomnika Adama Mickiewicza, hotelu George, Katedry łacińskiej, Rynku z kamieniczkami i… spotkań z rdzennymi mieszkańcami, mówiącymi piękną polszczyzną z charakterystyczną śpiewną intonacją. Następnego dnia- w niedzielę nawiedziliśmy cmentarz Łyczakowski i cmentarz Obrońców Lwowa – Orląt. Pomni słów : „Ojczyzna to ziemia i groby – narody tracąc pamięć, tracą życie” pochylaliśmy się nad mogiłami Przodków- wielkich Polaków, dla których dobro Ojczyzny nie było pustym frazesem przedwyborczym, ale wartością najwyższą…Modliliśmy się przy grobach wielkich patriotów, powstańców i działaczy niepodległościowych,  wybitnych uczonych i pisarzy. Z zadumą, a nierzadko i fragmentami utworów na ustach, zatrzymywaliśmy się przy grobowcach: pułkownika Juliana Ordona, pisarza i historyka Karola Szajnochy, poetów: Marii Konopnickiej, Seweryna Goszczyńskiego, Władysława Bełzy (autora m.in. „Katechizmu polskiego dziecka”), pisarki Gabrieli Zapolskiej, genialnego malarza Artura Grottgera, wybitnego matematyka Stefana Banacha, prawnika i historyka Oswalda Balzera, któremu zawdzięczamy zwycięstwo w słynnym sporze o Morskie Oko, prezydentów Lwowa, m.in.  Tadeusza Rutowskiego,  spółdzielcy Franciszka Stefczyka - twórcy SKOK-ów.  

W zadumie przeszliśmy na Cmentarz Obrońców Lwowa, gdzie znajdują się mogiły uczestników obrony Lwowa i Małopolski Wschodniej, poległych w latach 1918–1920 lub zmarłych w latach późniejszych.
Ten panteon narodowej pamięci o polskich bohaterach nazywany jest Cmentarzem Orląt Lwowskich, gdyż spośród pochowanych tam prawie 3 000 żołnierzy, większość to Orlęta, czyli młodzież szkół średnich i wyższych.
Po zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie cmentarz był grabiony i niszczony, przez jego część poprowadzono nawet drogę! Ostatecznej dewastacji dokonano w latach 70-tych ub. stulecia, burząc czołgami kolumnadę, usuwając kamienne lwy i profanując groby. Zniszczeniom oparł się monumentalny Łuk Chwały z napisem: "Mortui sunt ut liberi vivamus" (Polegli, abyśmy żyli wolni).

W 1989 wszczęto rozmowy polsko-ukraińskiej komisji ds. cmentarza. Firma Energopol rozpoczęła porządkowanie nekropolii. Wielokrotnie wstrzymywano prace, z uwagi na kontrowersje przy uzgadnianiu projektu, m.in. w sprawie napisu na  płycie mogiły zajmującej czołowe miejsce. Przed wojną wyryto słowa: "Nieznanym bohaterom, poległym w obronie Lwowa i Ziem Południowo-Wschodnich". W wyniku zawartego kompromisu umieszczono teraz napis "Tu leży żołnierz polski poległy za Ojczyznę", co zresztą nie jest zgodne z prawdą, ponieważ są tam pochowani także uczniowie, harcerze i cywilni ochotnicy.

W czerwcu 2005r. odbyło się uroczyste otwarcie odbudowanego cmentarza.

I my złożyliśmy hołd bohaterskim Obrońcom Lwowa, prosząc Boga o wieczny dla Nich odpoczynek wierząc, że „jeśli komu droga otwarta do Nieba- tym, co  służą Ojczyźnie” /J. Kochanowski/ . Na mogile Pięciu z Persenkówki złożyliśmy kwiaty i zapalili znicze- obok innych wielu, bardzo wielu dowodów pamięci i czci dla heroizmu Rodaków.

„Na te groby powinni z daleka przychodzić pielgrzymi,
by się uczyć miłości do Ojczyzny.
Powinni tu przychodzić ludzie małej wiary,
aby się napełnić wiarą niezłomną,
ludzie miałkiego ducha, aby się nadyszyć bohaterstwa.
A że tu leżą uczniowie w mundurach,
przeto ten cmentarz jest jak szkoła,
najdziwniejsza szkoła,
w której dzieci jasnowłose i błękitnookie nauczają siwych o tym,
że ze śmierci ofiarnej najbujniejsze wyrasta życie.”
Kornel Makuszyński - O cmentarzu Obrońców Lwowa

Następnym etapem naszej podróży było Olesko- miejsce urodzin króla Jana III Sobieskiego. Zamek w Olesku został zbudowany w XIV w. i jak wiele kresowych twierdz był wielokrotnie niszczony przez najazdy tatarskie. W latach 80 – tych XVII w. został gruntownie przebudowany i przybrał formę renesansowej rezydencji magnackiej.
Bryła zamku, mistrzowsko wkomponowana w otoczenie, jest usytuowana na jedynym w okolicy wzniesieniu, otoczonym rozległym płaskowyżem. Wykorzystanie warunków naturalnych terenu budzi respekt dla ówczesnych architektów, a obecny stan zamku - tęsknotę za minioną świetnością. Aktualnie mieści się  w nim muzeum.

Po zwiedzeniu zamku w Olesku nawiedziliśmy Poczajów, ważny ośrodek kultu Maryjnego,  nazywany ukraińską Częstochową .Poczajów stanowi jeden z najważniejszych ośrodków prawosławia na Ukrainie. Pierwsi mnisi osiedli tu w górskich  pieczarach już w 1240 r. Jednemu z nich objawiła się Matka Boża, pozostawiając odciśnięty w skałach ślad stopy, z którego trysnęło źródło o uzdrawiającej mocy. W tym miejscu wzniesiono pierwszą kaplicę.
Główną cerkwią ławry jest sobór p.w. Zaśnięcia Bogarodzicy. Jego budowa trwała od 1771 do 1791 r. Obecny wystrój wnętrza i pochodzi z drugiej połowy XIX w. Nad carskimi wrotami znajduje się cudowna ikona Matki Bożej Poczajowskiej - niewielki obraz z połowy XVI w.
W 1779 r. cudowną ikonę udekorowano koronami przysłanymi przez papieża Klemensa XIV, co sprawiło, że Poczajów stał się ważnym miejscem pielgrzymkowym dla grekokatolików. Ponieważ zakonnicy poparli powstanie listopadowe, w 1833 r. oddano klasztor duchowieństwu prawosławnemu.
Ławra była pod patronatem carów, którzy słali do Poczajowa bogate dary. W okresie II Rzeczypospolitej pozostała w rękach prawosławnych.
Oszczędzona przez II wojnę światową, w czasach ZSRR służyła za szpital. Obecnie znów pełni funkcje religijne, jest stale odnawiana i upiększana, a w hierarchii świątyń Ukrainy zajmuje drugie miejsce – za Ławrą Peczerską. Co ciekawe, zważywszy na położenie geograficzne, jest to silny ośrodek prawosławia uznającego patriarchat moskiewski.
Na terenie klasztoru kobiety powinny nosić długie spódnice oraz mieć przykrytą głowę. Przy bramie można pożyczyć potrzebny strój, więc wszyscy mogliśmy zwiedzić to miejsce kultu.

Krzemieniec- miasto leżące w głębokiej dolinie, pomiędzy dwoma pasmami wysokich i stromych wzgórz. „Tam stoi góra Bony ochrzczona imieniem , większa nad inne, miastu panująca cieniem…” pisał najznamienitszy syn tej ziemi – Juliusz Słowacki, który 200 lat temu urodził się w Krzemieńcu.
            Gdy wjechaliśmy na parking u podnóża góry zwanej też Zamkową, autokar otoczyły dzieci, witające nas- ku naszemu zaskoczeniu poezją Słowackiego! Młodzi mieszkańcy Krzemieńca najczystszą polszczyzną deklamowali utwory Wieszcza, wywołując niejedną łzę i otwierając niejeden portfel…
Po tej nieplanowanej, a wzruszającej chwili zadumy nad polskim losem, udaliśmy się wraz z przewodniczką - Polką mieszkającą w Krzemieńcu, do domu Słowackich.
W zrekonstruowanym dworku wyremontowanym na koszt naszego państwa mieści się muzeum Juliusza Słowackiego. Zgromadzono w nim kopie oryginalnych mebli, dokumentów i przedmiotów codziennego użytku. Ekspozycja nosi tytuł „Juliusza Słowackiego »Godzina myśli «”, nawiązujący do poematu, w którym poeta „jedną godziną myśli” rozjaśnia tonącą w mroku niepamięci przeszłość. Takie jest założenie wystawy - drogi wijącej się wokół opuszczonego w młodości i wciąż przywoływanego przez poetę Krzemieńca. Zaczyna się od XIX-wiecznych widoków miasta, portretów Salomei i Euzebiusza Słowackich oraz małego Julka. Jest tu Wilno, do którego rodzice przenieśli się z dwuletnim synem i Warszawa, gdzie po studiach Słowacki pracował jako urzędnik skarbowy i debiutował jako poeta.
Jedno z pomieszczeń poświęcono "Listom do matki". Dalej jest salon podobny do wileńskiego, w którym mama Poety przyjmowała artystów, a wśród nich Adama Mickiewicza. W tym samym pokoju wisi na ścianie przypisywany Słowackiemu obraz olejny "Mglisty poranek nad morzem". Droga wiedzie jeszcze przez Ukrainę i Wschód, a kończy się na Paryżu.

Na dziedzińcu dworku, w małym, acz schludnym ogrodzie, stoi postument z popiersiem Poety. Zapaliliśmy tam znicze, recytowali wiersze, złożyli wiązankę biało-czerwonych kwiatów, zrobili pamiątkowe zdjęcia.
 Idąc w stronę słynnego Liceum Krzemienieckiego minęliśmy rosarium- dokładnie w tym miejscu stał dom dziadków Poety, 
w którym przyszedł On na świat.

Najokazalszą budowlę Krzemieńca stanowią historyczne gmachy sławnego niegdyś Liceum Krzemienieckiego. Fundatorami centralnej jej części -wybudowanych w latach 1731-1753 dla zakonu Jezuitów: barokowego kościoła i kolegium, byli ostatni 
z rodu Wiśniowieckich. W 1805r. staraniem Tadeusza Czackiego, wizytatora placówek oświatowych, przy udziale Hugona Kołłątaja, założono tu Gimnazjum Wołyńskie, wkrótce podniesione do rangi Liceum. Pod skromną nazwą Liceum Krzemienieckiego powstała uczelnia, której grono profesorskie, program nauczania, baza naukowa, biblioteka, wyposażenie gabinetów były na poziomie uniwersyteckim. Wprowadzono staranny program wychowawczy, mający na celu wszechstronny rozwój intelektualny, moralny, kulturalny i obywatelski uczniów. Nauczano m.in. 5 języków obcych, logiki, matematyki, fizyki, geografii, literatury, prawa. Wychowankowie Liceum stanowili elitę umysłową Wołynia.

Po upadku powstania listopadowego Liceum zostało zamknięte, a cały majątek wywieziono do Kijowa.

Reaktywowane na mocy dekretu marszałka Józefa Piłsudskiego z 1920 r. dawne Liceum Krzemienieckie wznowiło działalność w roku 1922, jako zespół szkół. Była ona kontynuowana do roku 1939. Obecnie mieści się tu Instytut Pedagogiczny im. Tarasa Szewczenki.
            Najbardziej charakterystyczną budowlą Krzemieńca jest wspomniany kościół i klasztor Jezuitów. W 1832 r. został odebrany katolikom, którzy go odzyskali w 1920 r. w czasach II Rzeczypospolitej. Po roku 1946 budowla używana była jako sala sportowa. Obecnie kościół zamieniono na cerkiew , będącą własnością ukraińskiego kościoła prawosławnego.

W kościele św. Stanisława Biskupa, który od czasu swojego powstania w 1856r. nigdy nie był zamknięty- co jest ewenementem w tej części świata, znajduje się  pomnik J. Słowackiego z cytatem z wiersza "Testament mój": Lecz zaklinam, niech żywi nie tracą nadziei. W tymże kościele uczestniczyliśmy we Mszy św. odprawionej przez pielgrzymujących z nami Księży: Asystenta AK diecezji tarnowskiej ks. Ireneusza Stolarczyka_i Proboszcza Parafii Matki Bożej Niepokalanej w Nowym Sączu ks. Kazimierza Markowicza.

Następny dzień  rozpoczęliśmy od zwiedzania siedziby magnaterii polskiej - Wiśniowca. Istniejący od ok. połowy XV w. zamek był gniazdem rodowym Wiśniowieckich. Nad rzeką Uhryń wzniesiono także cerkiew zamkową, miejsce pochówku prawosławnych przedstawicieli rodu. Zamek przebudował i ufortyfikował bastionami w XVII wieku Jeremi, książę na Wiśniowcu i Łubniach. Przechrzciwszy się, fundował w 1645 budowę klasztoru i barokowego kościoła św. Michała, którą dokończyli jego syn Michał Tomasz Korybut i ostatni z rodu Michał Serwacy. Świątynia została oddana Ojcom Karmelitom.
Pałac, postawiony na miejscu starego zamku, w stylu późnego baroku, został przebudowany w stylu rokokowym. Okres dalszego rozkwitu przypada na czasy Michała Jerzego Mniszcha,  który przyjmował w nim najznamienitszych gości, z królem Stanisławem Augustem na czele.
Do połowy XIX wieku pałac był w rękach polskich i stanowił iście królewską rezydencję. Posiadał ogromną bibliotekę starodruków, arcydzieła światowej sztuki rzeźbiarskiej, bogatą kolekcję starych mebli, powozów, piecy kaflowych, których większość znajduje się dziś na Wawelu.  Potem pałac wielokrotnie zmieniał właścicieli i przechodził różne koleje losu. Przetrwał I wojnę w stosunkowo dobrym stanie, a zniszczony i ograbiony został w 1920 roku przez bolszewików, którzy pozostawili nagie mury. Niektóre sale służyły nawet za stajnie. Po wojnie pałac został kupiony przez sejmik krzemieniecki i zaadaptowany na cele publiczne. Kres jego polskości i świetności przyniosła II wojna światowa i rządy Kraju Rad.

Najtragiczniejszy los spotkał Wiśniowiec w lutym 1944 roku. 

Polska ludność miasteczka oraz ojcowie Karmelitanie, szukając schronienia w zabytkowym klasztorze, zostali podstępem zaatakowani przez UPA. Wszystkich bestialsko zamordowano, a ich ciała spalono. Spłonął wówczas także kościół oraz mauzoleum Wiśniowieckich i Mniszchów. Niemym świadkiem tamtych wydarzeń pozostaje do dziś mur - ogrodzenie z piękną barokową bramą; reszta zabudowań została zrównana z ziemią.

Wstrząsające wspomnienia można przeczytać tutaj: http://www.kresy.pl/kresy-dzisiaj,reportaz?zobacz/u-grobow-wisniowieckich-i-polskich-meczennikow

Zwiedzanie Zbaraża  rozpoczęliśmy modlitwą w kościele św. Antoniego z Padwy i św. Jerzego, miejscu pochówku części rodu Zbaraskich.  Kościół drewniany fundowano tu w 1606 r., a Bernardyni przybyli do Zbaraża w 1627 r., kiedy to  kościół wymurowano, wbijając blisko 1600 pali w bagienny teren. Został on splądrowany co prawda już w 1648 roku, ale potem pieczołowicie odbudowany przez spadkobierców. Kolejne zniszczenia przyniósł najazd turecki w 1675r. – kościół spalono. W połowie XVIII w. kościół OO. Bernardynów wybudowano po raz drugi.
Po II wojnie światowej urządzono tam magazyn soli i nawozów, co całkowicie zrujnowało bogate barokowe wnętrze światyni, z 13 ołtarzami włącznie. Obecnie kościół został zwrócony duchownym.  Rozpoczęto remont, ale prace posuwają się powoli, gdyż parafia jest biedna i nieliczna (40 katolików). Część wyposażenia (m.in. niezwykle cenne organy) jest już nie do uratowania.
            Zwiedzanie twierdzy Zbaraż rozpoczęliśmy od spaceru po zamkowym parku z końca XVIII w. Znajduje się w nim postument z płaskorzeźbą Adama Mickiewicza, wystawiony w 1898r. Pomnik przetrwał mimo, iż był dwukrotnie niszczony - w 1918 r. wylądował w stawie, a w 1920 r. zdewastowali go żołnierze z czerwoną gwiazdą. Wcześniej stał na głównym placu miasta, ale został zastąpiony pomnikiem Chmielnickiego.
Pod obeliskiem złożyliśmy wiązankę biało-czerwonych kwiatów, zapalili znicze i…wszyscy (!) wyrecytowali Inwokację z „Pana Tadeusza”. Wieszcz musiał być kontent, iż strofy sławiące Matkę Boga w Jej polskich wizerunkach oraz piękno ojczystych stron, trafiły pod strzechy i przetrwały w pamięci rodaków!
Po zrobieniu pamiątkowych zdjęć przy kamiennym wizerunku Poety ruszyliśmy na dalsze zwiedzanie. W historii Polski Zbaraż zapisał się bohaterską obroną przed wojskami Bohdana Chmielnickiego.
W 1649 roku miała tu miejsce obrona zamku i miasta przed wojskami kozackimi i sprzymierzonymi z nimi Tatarami. Oblężony wówczas 14-tysięczny oddział polski bronił się pod dowództwem Jeremiego Wiśniowieckiego przez 43 dni  przed naporem liczącej blisko 300 tysięcy żołnierzy armii kozacko-tatarskiej.
Wydarzenia te zostały rozsławione  w powieści „Ogniem i mieczem” przez Henryka Sienkiewicza, który  pisząc „ku pokrzepieniu serc”, przedstawił Zbaraż i jego obrońców jako wzór w obronie najwyższych wartości narodowych, a przede wszystkim- niepodległości ojczyzny. Relacja Sienkiewicza nie była li tylko wytworem jego pisarskiego geniuszu; została  oparta na faktach historycznych. Na przykład odtworzone na kartach powieści dramatyczne okoliczności drogi Skrzetuskiego, który przekradł się ze Zbaraża do króla Jana Kazimierza pod Toporów, by poinformować go o tragicznym położeniu obrońców zamku, w pełni odpowiadają prawdzie historycznej.

Od roku 1959 w Zamku mieści się muzeum etnograficzne, a w 1994r. na jego bazie utworzono Państwowy Rezerwat Historyczno – Architektoniczny, który urządzany ma być według jednolitej koncepcji.
Na ironię zakrawa umieszczenie w westybulu swoistego panteonu chwały ukraińskiego kozactwa -  popiersi i portretów wodzów, którym nie dane było zdobycie zamku i przebywanie na nim.
W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w szczerym polu, przed tablicą z nazwą miejscowości: Kołodno. Podróżujący z nami tarnowski przewodnik z Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich inż. Edward Kupiniak opowiedział nam o wstrząsającej zbrodni dokonanej przez UPA na ludności cywilnej - mieszkańcach gromady wsi Kołodno-Lisowszczyzna i Kołodno-Siedlisko (Wołyń). Ukraińcy podzieleni na małe grupki wchodzili do polskich zagród, pod pozorem rewizji zapędzali całe rodziny do domów i tam mordowali siekierami lub strzałami z broni palnej. Nie dokonywano egzekucji na zewnątrz, by nie prowokować Polaków do ucieczki. W tych obu sąsiadujących wsiach 14 lipca 1943r. UPA zabiła ok. 500 Polaków.

Relacja świadka: http://www.solidarni.org/historia/ludobojstwo_na_kresach/slonce_zachodzi_nad_kolodnem

Wracając do Polski w jej obecnych granicach, wstąpiliśmy do Kresowic (czy też Krysowic), okazałej niegdyś posiadłości rodu Stadnickich. Ze wspaniałej XVII – wiecznej rezydencji ocalała jedynie kaplica grobowa, w której po wojnie był … magazyn kołchozowy. Została zwrócona katolikom dopiero w 1991r. Po rozbudowie konsekrowano ją jako kościół parafialny pw. Matki Bożej Fatimskiej, a w 1997r. stała się Sanktuarium. Pracują tam siostry Służebniczki z Polski, prowadząc ochronkę dla dzieci.
W przygranicznych Mościskach odwiedziliśmy kościół parafialny, który fundował Władysław Jagiełło, lokując miasto na prawie magdeburskim  w 1404r.  Na dziedzińcu stoi obecnie okazały pomnik Ojca Św. Jana Pawła II, a wewnątrz kościoła znajduje się tablica „Pamięci Kapłanów trwających z ludem w czasach prześladowania Kościoła – Ks. Andrzej Skrobacz, Ks. Edward Saletnik” 
Król Jagiełło uposażył również klasztor dominikanów w Mościskach. Kościół pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej istniał tu już od roku 1343, a  w 1705 r. został przebudowany przez dominikanów
W 1788 r. cesarz austriacki Józef II skasował zakon dominikanów. W tym czasie klasztor zamieniono na koszary wojskowe, 
a potem na więzienie. Sam kościół stał przez wiele lat pusty, a następnie służył jako skład siana. Po wielu jeszcze zmiennych kolejach losu pod koniec XIX w. zabudowania klasztorne przejęli ojcowie redemptoryści. 8 września 1883 r. o. Bernard Łubieński sprowadził kopię obrazu Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, poświęconą przez papieża Leona XIII.
25 marca 1902 r. bł. bp Józef Sebastian Pelczar konsekrował świątynię i dodał tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 
W czasie II wojny światowej część klasztoru zabrano na szpital. W maju 1948 r. władze zaaresztowały wszystkich redemptorystów. Klasztor w całości przeznaczono na szpital, a kościół na magazyn. W 1991 r. odzyskano dwie nawy kościoła, a we  wrześniu 1996 r. po 50 latach wygnania i tułaczki uroczyście wprowadzono obraz M.B.N.P. do świątyni.

27 czerwca 2002 r., w uroczystość M.B.N.P., świątynia klasztorna została wyniesiona do godności Sanktuarium Maryjnego przez metropolitę lwowskiego Ks. kard. Mariana Jaworskiego.
            Po relatywnie krótkim, bo trwającym niewiele ponad 2 godziny, oczekiwaniu na granicy, pomyślnie ją przekroczyliśmy z pieśnią na ustach: ”ukochany kraj, umiłowany kraj (…) jedyny nasz polski!”, wdzięczni Panu Bogu i ludziom, dzięki którym  ta pielgrzymka mogła się odbyć. Słowa serdecznych podziękowań należą się Prezesom DIAK: Panu  Wacławowi Prażuchowi i Pani Annie Florek oraz tym wszystkim, którzy swoją wieloraką pomocą i zdolnościami organizatorskimi wsparli projekt peregrynacji i pomyślny przebieg.

            Po tym, co zobaczyliśmy, usłyszeli, przeżyli podczas krótkiej, ale jakże bogatej w wydarzenia i przemyślenia kresowej eskapady trudno się dziwić wyśpiewywanym życzeniom Lwowiaków: „gdybym się kiedyś urodzić miał znów- tylko we Lwowie!” i trudno się dziwić współczesnym Polakom, iż już tak nie śpiewają… Chociaż…”póki życia, póty nadziei”.

Da Bóg, że niedosyt, jaki odczuwamy, zaowocuje następnymi wojażami…

Bożena Kwitowska, wiceprezes DIAK